یادش بخیر
پارسال هفته دوم تعطیلات عید تلفنم صبح زنگ زد و قبل از پاسخ دادنم ، قطع شد. شماره بدون نام روی تلفن بود و من معمولا با اینجور شماره ها تماس نمیگیرم.
ناگهان دلم لرزید،زنگ زدم به برادر کوچکم حسین و شماره را برایش خواندم و گفتم شاید شماره تو باشه که دوباره خطت را عوض کردی!، داداش حسین تایید کرد و گفت از سوریه برگشتی, تعجب کردم و فورا تماس گرفتم، گوشی را برداشتی و با صدای گرم همیشگی گفتی:
به به سلام اخوی، نایب الزیاره ام پیش امام رضا.
گفتم: خیلی دعا کن، کی اومدی؟! کی می آیی قم ، ببینیمت؟!
گفتی: فقط مرخصی گرفتم خانواده را بیاورم پابوس آقا، این دفعه وقتم کم است و امکان نداره ببینمتون، اگه عمری بود به زودی می آیم قم میبینمتون.
گفتم: به سلامت، سلام ما را هم برسان.
و نمیدانستم این آخرین سلام و خداحافظی است.
آخرین همکلامی من با تو پیش امام رضا بود، دعا کن اولین دیدار ما هم پیش امام رضا باشه.
آمدم ای شاه پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
یادش بخیر
سال ۸۰ بدو ورودمان به دانشگاه امام حسین (ع) ، حدودا ۲ ماه دوره ی عقیدتی داشتیم در مهمانسرای شاهد قم، ایام شهادت امام موسی ابن جعفر(ع) بود، آقا مهدی و علی (چون از اعضاء هیات محبین بودند) گفتند(( میخوام به حاج احمد بگم بیاد )) حاج احمد آمد و سخنرانی کرد و بعدش هم مداحی، مداحی پرشور مثل همیشه.
پارسال در تشییع پیکر پاک آقا مهدی که حاج احمد پناهیان را دیدم به بچه ها گفتم ، عجب! چه تقارنی،خوشا به سعادتش، مثل اینکه آقا مهدی حاجتش را از خود باب الحوائج گرفت.
شاید هم...